Aby edytować te informacje przejdź do podstawowej edycji.

Aplaus:
applaus icon
applaus icon
applaus icon
applaus icon
applaus icon
5.0
0:00
min

Testosteron

Błyskotliwa komedia
o współczesnych mężczyznach
Autor:

Andrzej Saramonowicz

Reżyseria:

„Testosteron” komedia Andrzeja Saramonowicza – rzecz o współczesnych mężczyznach

Sztuka Saramonowicza , wbrew tytułowi, który sugeruje apoteozę męskości, jest „demontażem mitu macho”, jak pisała „Gazeta Wyborcza”. To debata na temat współczesnych mężczyzn. Ślub jednego z bohaterów, a właściwie sakramentalne „NIE”, usłyszane od wybranki, jest pretekstem do męskich analiz własnej natury. Pełna obscenicznych żartów satyra o biologicznym miejscu, napędzanych hormonami samców na drabinie ewolucyjnej ludzkości, a może próba odnalezienia odpowiedzi na pytanie jak być wrażliwym mężczyzną w dzisiejszym świecie? I nie dać się wykorzystać kobietom? „Saramonowicz odpowiada swoim utworem na falę kobiecej literatury spod znaku „Dziennik Bridget Jones” (…). Mężczyźni rozpatrują ten problem od innej strony, mianowicie takie zjawiska jak niewierność czy stałość tłumaczą sobie przykładami z przyrody”. (R. Pawłowski „Pokolenie porno i inne niesmaczne utwory teatralne”)

Sukces „Testosteronu”

Sztuka Saramonowicza jest rewelacyjnie napisana. Skrzy się od językowych dowcipów oraz zaskakujących zwrotów akcji. W pierwszym sezonie „Testosteron” zobaczyło niemal trzydzieści tysięcy widzów podczas ponad stu przedstawień! Sztuka została wyróżniona na Festiwalu Talia w 2003 roku i do dziś jest grana na wielu scenach w Polsce i za granicą.

Kultowa komedia w reżyserii Piotra Urbaniaka w Teatrze Bagatela

Kiedy Alicja, słynna piosenkarka, porzuca Kornela Olendzkiego przed ołtarzem ( w tej roli znakomity Wojciech Leonowicz, a w kościele dochodzi do rozróby, mężczyźnie nie pozostaje nic innego, jak wylać swoje żale przed najlepszymi kumplami. Weselne przyjęcie zamienia się w ironiczno-melancholijne spotkanie siedmiu facetów, którzy snując refleksje i próbując rozgryźć filozofię życia starają się na nowo zdefiniować rolę mężczyzn oraz ich zależności od kobiet. Piotr Urbaniak , który podjął się reżyserii tej błyskotliwej i pełnej humoru komedii zadbał o wyeksponowanie charakterystycznych dla tekstu sztuki, zabawnych i groteskowych wręcz, zachowań bohaterów „poślubnej popijawy”.

 

Czas trwania: 135 minut (1 przerwa)

 

Premiera: 19 marca 2005, Scena na Sarego 7

Spektakl przeniesiony na Dużą Scenę

 

UWAGA: Przedstawienie tylko dla widzów dorosłych! W spektaklu wykorzystywane są światła stroboskopowe

17.05 piątek, 19:15
18.05 sobota, 16:00
18.05 sobota, 19:15
19.05 niedziela, 17:00

Twórcy

Autor

Andrzej Saramonowicz

Reżyseria

Piotr Urbaniak

Scenografia

Aleksander Janicki

Muzyka

Marcel Chyrzyński

Asystent reżysera

Jakub Bohosiewicz

Inspicjent/ sufler

Teresa Twardziak-Bazylczuk, Joanna Jaworska

„Bezradni mężczyźni?” – rozmowa z reżyserem

 
 

 

– Robi pan przedstawienie antyfeministyczne?
 
– Absolutnie nie…
 
To może gloryfikujące mężczyzn, skoro tylko oni są bohaterami Testosteronu?
 
– Też nie. Jeśli w tych kategoriach rozpatrywać tekst Saramonowicza, to mówi on raczej o potwornej bezradności mężczyzn bez kobiet, którzy potrafią do tego faktu dorabiać filozofię i ideologię.
 
– Ta ich bezradność przejawia się w dość osobliwy sposób, bo w bezpardonowych rozmowach, w których płeć piękna jest okrutnie niszczona.
 
– A zna pani zakompleksionych facetów, niespełnionych w miłości, po przejściach, którzy wyładowują swoje miłosne zawody podczas męskich, ostrych rozmów? Z taką sytuacją mamy do czynienia w Testosteronie. A dodatkowo okoliczności są szczególne, rzecz bowiem dzieje się podczas dziwnego wesela, którego nie poprzedził ślub, bo do niego nie doszło. I ta męska popijawa jest jedynie pretekstem do analizy „samczej” natury mężczyzn. Oni sami mierzą się z własnym testosteronem. Związki z kobietami, relacjonowane przez bohaterów, pokazują bardzo barwny obraz męskiego świata. A skoro nie ma wśród nich kobiet…
 
– To hulaj dusza, piekła nie ma…
 
– Alkohol, niewybredne słownictwo, ale też w tych rozmowach pobrzmiewa pytanie: Jak być wrażliwym mężczyzną w dzisiejszym świecie i nie dać się wykorzystać kobietom? Tym rozmowom towarzyszy duże poczucie humoru, zabawne dialogi i sytuacje. Nasi bohaterowie to przedstawiciele różnych środowisk: naukowcy, biznesmen, kelner, emigrant grecki polskiego pochodzenia, co powoduje, że mamy do czynienia z konfrontacją różnych światów, doświadczeń i różnej wrażliwości. W warstwie języka, w typach bohaterów ten zróżnicowany świat został bardzo trafnie i zabawnie podpatrzony. Czy własną seksualność można okiełznać? Jakie rodzi ona konflikty? Co kieruje postępowaniem człowieka?
 
– A jak widziane są przez mężczyzn kobiety?
– Okropnie. I mówi się o nich okropne rzeczy. Ale przez to, tak naprawdę, to właśnie mężczyźni kompromitują się w tym spektaklu. A kobiety okazują się tymi, bez których życie nie ma sensu. Ta przewrotna satyra opowiadająca o „samczym” charakterze mężczyzny tak naprawdę jest o poszukiwaniu miłości. I choć kobieta pojawia się tutaj jako istota straszliwa, to jednak tylko do momentu, w którym jeden z bohaterów zakochuje się. [rozmawiała Jolanta Ciosek, „Dziennik Polski”, 17 marca 2005]
 

 

Osoby

 
 
Andrzej Saramonowicz – absolwent historii na Uniwersytecie Warszawskim. W 2003 roku ukończył Mistrzowską Szkołę Reżyserii Filmowej Andrzeja Wajdy. Był redaktorem, dziennikarzem i recenzentem filmowym „Gazety Wyborczej”, „Przekroju” i „Vivy!” oraz redaktorem i scenarzystą seriali w TVP. Autor kilku dramatów, m.in. Testosteron i 2 maja (2004). W kinie zadebiutował jako scenarzysta komedią Pół serio (2000), zmontowaną ze scenek do telewizyjnego programu kulturalnego pod tym samym tytułem. Film w przeciągu dwóch lat zdobył siedemnaście nagród, m.in. Nagrodę Specjalną Jury za scenariusz podczas XXV Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. W 2003 współreżyserował czarną komedię Ciało (2003), do której również napisał scenariusz. Ciało zostało uznane najlepszą polską produkcję roku w plebiscycie Złote Kaczki, organizowanym przez miesięcznik „Film”, oraz wyróżnione Brązowym Granatem na festiwalu komedii w Lubomierzu w 2004 roku. Filmowa adaptacja Testosteronu (2007) zdobyła Bursztynowe Lwy za największy sukces frekwencyjny (1,4 mln widzów) na XXXII FPFF w Gdyni. Film został wyprodukowany przez firmę Van Worden, której Saramonowicz jest jednym z założycieli. Jako scenarzysta i producent przyczynił się także do sukcesu Lejdis (2008), najpopularniejszej polskiej komedii od 1989 roku (2,5 mln widzów), która miała być odpowiedzią na „Testosteron”. Firma Saramonowicza podpisała wieloletnią umowę z Warner Bros., dotyczącą współpracy przy produkcji i dystrybucji filmów. Pierwszym efektem tej kooperacji była komedia Jak się pozbyć cellulitu (2011). 
 
 
Piotr Urbaniak – ukończył krakowską PWST w 1990 roku. wtedy również zadebiutował w Operze żebraczej (reż. K. Orzechowski) w Teatrze Ludowym. W latach 1995–1997 pracował jako aktor w Starym Teatrze. Z Bagatelą związany od 1997 do 2001 i ponownie od 2008. Pracował pod kierunkiem m.in. Agnieszki Glińskiej, Jerzego Jarockiego, Barbary Sass, Jerzego Stuhra i Rudolfa Zioły. Występował zarówno w sztukach poważnych, jak i komediowych od Szekspira i Moliera, poprzez Goethego, Czechowa, Fredrę po Witkacego i Gombrowicza, a nawet adaptację Mniszkówny. Jako reżyser zadebiutował w Bagateli w 2005 roku Testosteronem. W kolejnych latach wyreżyserował Napis i dwukrotnie Kochanków nie z tej ziemi (Teatr Bagatela, 2010, i Teatr Dramatyczny w Płocku, 2012) oraz Wydmuszkę. Wystąpił na małym ekranie w serialach takich jak Prawo Agaty, Lekarze, Na Wspólnej, w filmach fabularnych, m.in. w Śmierć jak kromka chleba, Zawrócony, Pułkownik Kwiatkowski, oraz w spektaklach Teatru Telewizji. Brał udział w programach rozrywkowych (jak Spotkanie z balladą) i koncertach. Współpracował z I Programem TVP jako współprowadzący – wraz z Agnieszką Szulim – poranny program Kawa czy herbata. Występował również w radio jako autor, współautor i prowadzący audycje w RMF FM (Kobiety niezrównane, Zaginione cywilizacje, Wstawaj, szkoda dnia, Wywiady Piotra Urbaniaka, Pociąg do Hollywood). W latach 2004–2008 pracował w RMF Classic (prowadził Śniadanie mistrzów). Adaptował i wyreżyserował na potrzeby radia Wiedźmina. Jest współtwórcą plenerowej Inwazji Mocy ’99.
 

Recenzje

 

Miasto Kobiet    |    RMF    |    Dziennik Teatralny