Oblężenie  (Oсада/Osada)

Każde oblężenie jest takie samo, czy to Troi, czy Krzemieńca, czy podwórkowej piaskownicy. Sztuka Griszkowca, nie opowiadając o konkretnej wojnie, mówi o wszystkich wojnach świata, a w interpretacji Bogajewskiej o bardzo polskich „męskich wojenkach”. Wojownicy z wyliniałymi husarskimi skrzydłami zapętlają się w historyczno-histerycznych schematach, Weteran zamęcza opowieściami partyzanckimi, które już skądś znamy, a Bogini, zmuszana przez mężczyzn do patronowania ich zabawom, usiłuje uciec z piedestału.

Według reżyserki: „To jest sztuka o naszych polskich przywarach i przyzwyczajeniach. O naszej idiotycznej ułańskiej fantazji i bohaterszczyźnie, które nie pozwalają porządnie pracować, ani się zabrać do czegoś konkretnego, z czego byłby wymierny efekt. To jest rzecz o bezsensownych kłótniach i szukaniu wrogów, bo z kimś zawsze trzeba walczyć albo go zwalczać. To także historia o obwarowywaniu się symbolami i rzucaniu udręczonej Matki Boskiej na sztandary. O tym, ile prawdy jest w naszej wierze, ile pustych gestów, ile sensów w histerycznej próbie wzniesienia historii na ołtarze.”

Prapremiera polska: 8 października 2011, Scena na Sarego 7

Gala premierowa: 17 listopada 2011

Spektakl prezentowany do grudnia 2014