Aby edytować te informacje przejdź do podstawowej edycji.

Aplaus:
applaus icon
applaus icon
applaus icon
applaus icon
applaus icon
5.0
0:00
min

Wesele Figara

Autor:

Pierre-Augustin Caron de Beaumarchais

Reżyseria:

Zbliżający się ślub Figara, służącego hrabiego Almavivy, staje pod znakiem zapytania, kiedy w zamku zjawia się Marcelina. Figaro zaciągnął kiedyś u niej dług, zobowiązując się spłacić go lub poślubić kobietę. Sytuację komplikują też sam hrabia, nie kryjący swego afektu do Zuzanny, narzeczonej Figara, oraz młodziutki Cherubin, wzdychający do hrabiny Rozyny, w którym z kolei kocha się córka ogrodnika, Franusia. Próba rozwiązania tego farsowego szaleństwa prowadzi do kolejnych komicznych i zaskakujących sytuacji, kierowanych namiętnościami i słabościami bohaterów.

 

Choć historia sztuki Pierre’a Beaumarchais’go Wesela Figara oraz stworzonych na jego podstawie przez Lorenzo da Pontego i Wolfganga Amadeusza Mozarta libretta oraz opery sięga XVIII wieku, każde kolejne wystawienie pozwala odkryć na nowo jej ponadczasowy wymiar społeczny. Nowej adaptacji podjął się znany reżyser Mikołaj Grabowski, a piosenki do spektaklu skomponował wybitny muzyk Krzysztof Herdzin, wpisując je w melodie z Mozartowskiej opery. Sztukę wzbogacają stroje aktorów, misternie zaprojektowane przez kostiumolożkę Zuzannę Markiewicz.

 

Opis spektaklu: Kiedy w 1781 roku Pierre Beaumarchais ogłosił we Francji swoją nową sztukę Wesela Figara, nie spodziewał się, jak ogromny skandal wywoła nią na najbardziej znaczących dworach XVIII-wiecznej Europy. Ten syn zegarmistrza, trudniący się w młodości złodziejstwem, iluzją oraz szpiegostwem, nieomal stracony na szafocie za uczestnictwo w bójce, posiadał szczególną wrażliwość na poniżenie, jakiego doświadczały najniższe warstwy społeczne. Dlatego bohaterem Wesela Figara uczynił służącego, który okazuje się sprytniejszy od swojego pana, hrabiego. To odwrócenie ról spowodowało wyraźny sprzeciw i krytykę ze strony króla Ludwika XVI, który natychmiast objął sztukę zakazem publicznego wykonywania. Premiera Wesela Figara odbyła się dopiero trzy lata później, przez ten czas jednak dramat zyskał sporą sławę jako utwór niemoralny, a w rzeczywistości ostro krytykujący feudalizm i rządy arystokracji. Wcześniejsza sztuka Beaumarchais’go, także opowiadająca o Figarze – Cyrulik sewilski (wystawiony w 1775) oraz Wesele Figara nazwane zostały przez Napoleona „rewolucją w czynie”, a przez Marię Antoninę „okropną sztuką”. Po premierze we Francji sława utworu dotarła do Wiednia, gdzie spotkał się z krytyką ze strony kolejnego władcy – cesarza Józefa II Habsburga. Wówczas jednak zainteresował się nią Wolfgang Amadeusz Mozart, szczególnie ze względu na wyrazistość charakterów występujących w niej postaci. Cesarz Józef II przystał na prośbę Mozarta, by libretto do opery napisał nadworny dramaturg Lorenzo da Ponte, nakazał jednak usunięcie z dramatu akcentów politycznych. Znaczenie Wesela Figara oraz napisanego przez Beaumarchais’go w 1775 roku Cyrulika sewilskiego, również poruszającego problem nierówności społecznej, zostało szczególnie docenione po okresie wielkiej rewolucji francuskiej, kiedy nastąpiły głębokie zmiany społeczno-polityczne.

 

Czas trwania spektaklu: 120 minut (1 przerwa)

 

Premiera: 26 marca 2022

03.12 wtorek, 19:15
04.12 środa, 19:15
05.12 czwartek, 19:15

Twórcy

Autor

Pierre-Augustin Caron de Beaumarchais

Opracowanie tekstu na podstawie tłumaczenia Tadeusza Boya-Żeleńskiego

Mikołaj Grabowski

Reżyseria, teksty arii

Mikołaj Grabowski

Scenografia, kostiumy

Zuzanna Markiewicz

Aranżacje, muzyka ilustracyjna

Krzysztof Herdzin

Przygotowanie wokalne

Agnieszka Magiera

Reżyseria świateł

Marek Oleniacz

Konsultacja w zakresie transpozycji tonacji i zapisu nutowego

Maciej Michalik

Producent wykonawczy, inspicjent

Joanna Jaworska

 

 

 

Osoby

 
 
Mikołaj Grabowski – aktor filmowy, teatralny i telewizyjny, reżyser teatralny i pedagog. Absolwent krakowskiej PWST na wydziałach aktorskim (1969) i reżyserii dramatu (1977). Po studiach grał w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie (1969–1977), następnie, jako reżyser, pracował w Teatrze im. Norwida w Jeleniej Górze (1977–1979) i w Teatrze im. Jaracza w Łodzi (1979–1981 i 1988–1992). Był także dyrektorem naczelnym i artystycznym teatrów Polskiego w Poznaniu (1981–1982), Słowackiego (1982–1985) i Starego (2002–2012) w Krakowie oraz dyrektorem artystycznym Teatru Nowego w Łodzi (1999–2002). Od 1969 do 1973 asystent w krakowskiej PWST, a w latach1998–2002 dziekan Wydziału Reżyserii Dramatu tamże. Gościnnie występował i reżyserował na wielu scenach w kraju i za granicą, m.in. w krakowskim Teatrze STU, warszawskim Teatrze IMKA i w hamburskim Pantheater Kampnagel. Współpracował z Teatrem Telewizji i Teatrem Polskiego Radia. W Teatrze Bagatela wyreżyserował Dialogi polskie (2020) oraz Rewizora (2021). 
 
Pierre-Augustin Caron de Beaumarchais (1732–1799) – francuski dramaturg, pisarz, zegarmistrz, harfista, śpiewak, kompozytor, dyplomata, finansista, wolnomularz, prawdopodobnie także szpieg. Nazwisko De Beaumarchais przybrał od nazwy folwarku swojej pierwszej żony. Nie chciał wykonywać zawodu ojca (zegarmistrz), mimo sporych zdolności w tym kierunku. Według legend został dramatopisarzem, iluzjonistą i złodziejem. Po bójce trafił do więzienia, i został skazany na śmierć, ale udało mu się uciec spod szafotu. Był członkiem tajnego wywiadu króla Ludwika XV, nauczycielem jego córek i inspiratorem pomocy dla powstańców w koloniach brytyjskich w Ameryce. Z jego inicjatywy w 1777 roku powstała pierwsza na świecie organizacja chroniąca prawa autorskie. Po rewolucji francuskiej doprowadził do uchwalenia pierwszego na świecie prawa pozwalającego na pobieranie tantiem za wystawianie dzieł scenicznych. Jego najsłynniejszym dziełem jest komediowa trylogia o Figarze: Cyrulik sewilski, Wesele Figara, Występna matka.

 

Recenzje

Gazeta Wyborcza   |   teatrologia.info